Fietsmandje

Het is alweer 4 jaar geleden dat ik zo liep met mijn meisje.

Trots als een pauw, voor het eerst een babietje in een zelfgemaakte "ring-sling"

ohhh wat was het genieten met zo'n kleintje.

Maar dat kleintje wordt groot. En de laatste tijd gaat het wel heel hard.

Ze zit nu een maandje of 2 op school , en dat is best wel pittig voor haar.

En dus zat ik donderdag middag in een soort maak stand, snel snel

 iets doen en maken voor mijn meisje.

Want ze heeft dit aftandse fietsje. Oud en erg gaar. Maar de fiets doet het nog prima.

Ze maakt op ons pleintje heel wat rondjes.

Ik maakte er een mandje op. 

Een mandje , net zoals alle meisjes op hun fiets hebben.

Vooral , al die meisjes op ons pleintje.

Erg simpel, gewoon van tafelzeil gemaakt. Uit de losse pols.

Een bodem getekend, een rand er om heen. Dat twee keer, en dan in elkaar gezet.

Natuurlijk een versierinkje er op, en lintjes voor de bevestiging.

Ik ben haar op gaan halen van school,  dat vind ze fijner dan met de bus. 

Er waren ijsjes voor na school....en toen zag ze haar mandje.

Oh ze was zo happy.

Ze sjeesde ermee weg, rondjes op dat plein.

Ze haalde daarna haar hele kamer leeg, 

om het in dat mandje te stoppen.

Dat verdrietige, moeilijke meisje ( dat niet echt meer zo graag naar school wil)

dat meisje was blij. Echt zoooo blij.

Ik draag haar nog steeds veel, we knuffelen wat af.....maar ze wordt zo groot.

Dat doet me soms bijna verdriet....ik kijk misschien ook teveel terug. Maar het gaat gewoon hard. 

Als ik haar zo weg zie fietsen....dan denk ik nog wel eens aan dat roze bommetje wat ik meedroeg.

Die donderdagmiddag was top, en daarna bedacht ik

 dat het fietsmandje bij regen alles zal opvangen.

Ach, het is bij mij nooit perfect, maar Elisabeth zit daar niet mee.