Afscheid van groep B

Vandaag nam ik afscheid van 30 lieve kleutertjes. En een beetje van mijn collega's.

Onverwachts werd ik afgelopen januari de juf van een groep kleuters. Als invaller sta ik voor alle groepen , maar meestal gewoon voor 1 dag. En nu kreeg ik de combi van groep 0/1/2 kinderen voor een langere tijd. Dat zou later zelfs een half jaar blijken te zijn.

Gelijk op mijn eerste dag waren er ook 7 nieuwe kleutertjes wiens eerste dag het ook was. Dus daar zat ik, met wel 4 huilende kindjes op mijn schoot, zij huilden alles aan elkaar vast en ik moest wel even slikken. Voor die nieuwe jochies was het afscheid nemen heel moeilijk. Met een hoop liefde en geduld hebben deze nieuwe kleuters inmiddels hun plekje op school gevonden, en is er van huilend 's ochtends geen sprake meer. 

Vandaag was ik het die moest huilen. Natuurlijk wist ik dat dit afscheid er aan kwam. De zieke juffen waren inmiddels beter, maar het loslaten van die kinderen ging niet vanzelf. Ik huilde bij het maken van een klein afscheidskadootje. En ik huilde zachtjes bij het schrijven van de stukjes in hun rapport. Ik kwam tot de conclusie dat ik van deze kindertjes was gaan houden. Onverwachts had ik ze op een bepaald moment in de tijd in mijn hart gesloten. 

Afscheid.

Ik heb heel vaak afscheid genomen in mijn leven. Ik heb in Jerusalem gewoond en voor 3 heerlijke ( nederlande}  meisjes gezorgd. Maar dat hield op na een jaar. Afscheid.

Daarna zorgde ik een zomer voor 3 Amerikaanse jongens ( in New York City) maar dat was ook maar kort. Weer afscheid,  

Daarna afscheid nemen van mijn derde gezin. 

De andere Amerikaanse kindertjes van het jaar au pair daarna. 

Ik heb vele klassen kinderen gehad en ze steeds weer overgedragen aan andere collega's.

Maar ik kan niet zo goed afscheid nemen. Als er kinderen eenmaal in mijn hart zitten dan laat ik ze niet zo makkelijk los. Dan komen de tranen , en dan kan ik er de hele tijd een beetje jankerig van zijn.

Afscheid nemen van de babytijd , koste me wat minder moeite . Maar afscheid nemen van 

de tijd dat ik haar makkelijk op kon tillen..dat is wel lastig. Ze wordt nou opeens zo groot...

Afscheid nemen van een geliefde, afscheid van een lieve vriendin , 

afscheid blijft altijd lastig.

Ik heb gemerkt dat iets maken voor degene van wie je afscheid neemt helpt. 

En ik maak vaak van alles, maar dat verkoop ik , of geef ik weg als kadootje. 

Maar als je dat doet bij een afscheid, dan verzacht het bij mij een beetje de pijn.

Voor mijn au pair kindjes heb ik foto boekjes gemaakt, van wat we allemaal beleefd hadden met elkaar. En gelukkig heb zie ik ze soms nog wel eens of ben ik via Instagram op de hoogte waar ze uithangen. ( en onze Elisabeth is vernoemd naar mijn Elisabeth uit Jerusalem..dus die naam is er nog)

Voor mijn klassenkindjes maakte ik andere dingen.

De schatten die ik vandaag losliet kregen een sleutelhanger, een  huisje van zeil. Het thema was huizen en verhuizen , dus het paste wel. Van die sleutelhangers maak ik er honderden...maar toch...voor je klasje. Voor de schatjes waar afscheid van genomen moet worden.....dan is het net even anders. Wat zal ik ze missen. Wat is het plezier van het lesgeven heerlijk. En wat is het nu even lastig. 

Het sleutelhangertje ging in een zakje, met een snoepje en een pen. 

Ik schreef er nog een afscheidsbriefje bij.....

Dat heb ik een beetje moeten inkorten , want ik werd helemaal sentimenteel.

Gelukkig kan ik ook nog wel nuchter zijn ,dus het werd een gewoon briefje, 

maar wel schreef ik dat ik ze zou missen.

En missen zal ik ze. Dag schatten van groep B.

Ps voor mijn collega's , 

die ik zo dankbaar ben, en minder zal missen , want ik kom gewoon

 terug bij hen, maakte ik een grapje.

Een blikje Fanta, voor de FANTAstische collega. En een pakje Tuc, 

voor succes met het laatste sTUCje....ik kon er echt om lachen....zij gelukkig ook.

Dit is mijn bijdrage over afscheid voor de bloghop.

Maatje is de gastvrouw .